ΙστορΙες για...ροΥχα & παποΥτσια
ΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΡΤΙΝΑ...
Στην σημερινή εποχή η μόδα παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή του ανθρώπου και αυτό γιατί ο άνθρωπος μιμείται συνέχεια τα πρότυπα που του επιβάλλουν τα Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).
Με τη μόδα όμως εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και τα συναισθήματά μας. Για αυτό θα πρέπει να ντυνόμαστε ανάλογα με τον χαρακτήρα μας, τη ψυχολογία μας και την οικονομική μας δυνατότητα. Προσωπικά επειδή είμαι αρκετά κοινωνικός και χαρούμενος άνθρωπος, μ' αρέσουν πολύ τα έντονα χρώματα και αν θα μπορούσα να δημιουργήσω το δικό μου στυλ και τα δικά μου σχέδια στα ρούχα, θα διάλεγα να χρησιμοποιήσω ως πρώτη ύλη το χαρτί. Η αλήθεια είναι πως το χαρτί δεν μπορεί να μας προστατέψει από το κρύο και από την βροχή, αλλά αναπτύσσει πολύ την φαντασία μας...
Αν τα ρούχα μου ήταν χάρτινα θα μπορούσα να τους δώσω ό,τι σχήμα ήθελα. Μόνο με ψαλίδι και κόλλα θα έφτιαχνα οικολογικά ρούχα. Δεν θα ξόδευα πολλά χρήματα και κάθε μέρα θα σχεδίαζα διαφορετικά σχέδια και θα χρησιμοποιούσα πολύχρωμα χαρτιά κάθε είδους για να δείξω τη χαρά μου και τη ψυχολογία μου.
Μήπως ήρθε η στιγμή να δημιουργήσω τα δικά μου χάρτινα ρούχα;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΟΥ (Β1)
ΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΡΤΙΝΑ...
Αν τα ρούχα μας ήταν χάρτινα
τον κόσμο θα άλλαζαν ξαφνικά
και θα τα έκαναν όλα μαγικά.
Όλη του κόσμου η ομορφιά
θα στόλιζε αυτό το άδειο χαρτί
κάποιο ανοιξιάτικο πρωί.
Μια μέρα με πολλή βροχή
θα διάλεγα πορτοκαλί
να ξεφύγω από το σκοτάδι,
που η μέρα έχει βάλει.
Το καλοκαίρι θα διάλεγα ένα μπλε και άσπρο
για να με παρασύρει στο απέραντο γαλάζιο.
Το χειμώνα ένα κόκκινο
να ξεχωρίζω από το άσπρο,
με τον Άγιο- Βασίλη εγώ να μοιάσω
και στα μικρά παιδιά δώρα να μοιράσω.
Θέλω να φοράω συνεχώς ένα χαρτί με παραμύθια
για να ξεφύγω από την αλήθεια,
να τα διαβάσω και να με αποκοιμίζω
το μυαλό μου με όνειρα να γεμίζω.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΛΙΝΙΑΤΗ (Β1)
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ... ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Μια φορά κι έναν καιρό ένα ζευγάρι παπούτσια βρέθηκε σε ένα ήρεμο δάσος.
Το ένα παπούτσι με το άλλο τσακωνόντουσαν σχεδόν συνέχεια. Οι διαμάχες τους ήταν κάπως έτσι.
-Είσαι άχρηστος! Δεν μπορείς ούτε να τρέξεις!
-Εγώ όμως είμαι πιο καλοσχεδιασμένο και όμορφο παπούτσι από εσένα.
Αυτά και χειρότερα έλεγαν κάθε ημέρα.
Μια ημέρα όμως οι άνθρωποι απήγαγαν το ένα από τα δύο παπούτσια. Τότε το άλλο σκέφτηκε πως κάτι έπρεπε να κάνει. Μάζεψε τους φίλους του τα πέδιλα και τις μπότες για να βοηθήσουν να βρεθεί ο φίλος τους. Έτσι κι έγινε ξεκίνησαν για την πόλη. Καθώς προχωρούσανε είδαν το φίλο τους σε ένα τσαγκαράδικο. Η μπότα αμέσως έριξε από την καπνοδόχο το κορδόνι της , γάντζωσε το παπούτσι και το ανέβασε πάνω προσεκτικά. Έτσι το παπούτσι σώθηκε. Από εκείνη τη στιγμή τα δυο παπούτσια δεν μάλωσαν ποτέ ξανά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΖΑΣ (Β2)
ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
Όλα τα παπούτσια μέσα στην κρύα και σκοτεινή ντουλάπα κοιμόντουσαν. Εκτός από ένα ζευγάρι παλιές κόκκινες γόβες. Κοίταγαν επίμονα την θεόρατη πόρτα που ήταν μπροστά τους και περίμεναν να ανοίξει και ένα χέρι γυναικείο να τις πιάσει και να τις φορέσει.
Οι μέρες περνούσαν η πόρτα δεν άνοιγε, ώσπου, άρχισαν να νοιώθουν ότι είναι άχρηστα. Ένα καινούριο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια ρώτησε τη μια γόβα τι έχει. Εκείνη τότε του είπε « Στάσου να σου πω μια ιστορία και θα καταλάβεις». Το ζευγάρι αθλητικά ενθουσιασμένο φώναξε όλα τα καινούρια παπούτσια γύρω του. «Λοιπόν παιδιά μου» άρχισε εκείνη « πριν πολλά χρόνια, ήμουν σε μια βιτρίνα στο πιο γνωστό κατάστημα παπουτσιών της πόλης μας. Όσες κυρίες πέρναγαν με έβλεπαν και ήθελαν να με αγοράσουν. Όλοι έλεγαν για μένα τι ωραίο που είναι το χρώμα μου και τι ωραίο που είναι το σχήμα μου?.!!! Κάποτε ήρθε μια κυρία στο κατάστημα και ζήτησε το τελευταίο ζευγάρι που ήμαστε εμείς. Μας πήρε και από τότε μας φόραγε με όλα τα καλά της ρούχα?.Ταιριάζαμε, βλέπετε, με όλα. Ώσπου ένα βράδυ της έφεραν ένα ζευγάρι μαύρες γόβες κι εμείς ξεχαστήκαμε !Από πέρσι δεν μας ξανάβαλε. Κατάλαβες τώρα γιατί είμαι στεναχωρημένη;»
Ξαφνικά, ακούστηκε έξω από την ντουλάπα μια φωνή « Μαμά να βάλω τις κόκκινες γόβες;» Και τότε ένα τεράστιο χαμόγελο ήρθε και θρονιάστηκε πάνω στο παραπονεμένο ζευγάρι.
ΣΟΦΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ (Β2)
Στην σημερινή εποχή η μόδα παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή του ανθρώπου και αυτό γιατί ο άνθρωπος μιμείται συνέχεια τα πρότυπα που του επιβάλλουν τα Μ.Μ.Ε (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).
Με τη μόδα όμως εκφράζουμε τη δημιουργικότητά μας και τα συναισθήματά μας. Για αυτό θα πρέπει να ντυνόμαστε ανάλογα με τον χαρακτήρα μας, τη ψυχολογία μας και την οικονομική μας δυνατότητα. Προσωπικά επειδή είμαι αρκετά κοινωνικός και χαρούμενος άνθρωπος, μ' αρέσουν πολύ τα έντονα χρώματα και αν θα μπορούσα να δημιουργήσω το δικό μου στυλ και τα δικά μου σχέδια στα ρούχα, θα διάλεγα να χρησιμοποιήσω ως πρώτη ύλη το χαρτί. Η αλήθεια είναι πως το χαρτί δεν μπορεί να μας προστατέψει από το κρύο και από την βροχή, αλλά αναπτύσσει πολύ την φαντασία μας...
Αν τα ρούχα μου ήταν χάρτινα θα μπορούσα να τους δώσω ό,τι σχήμα ήθελα. Μόνο με ψαλίδι και κόλλα θα έφτιαχνα οικολογικά ρούχα. Δεν θα ξόδευα πολλά χρήματα και κάθε μέρα θα σχεδίαζα διαφορετικά σχέδια και θα χρησιμοποιούσα πολύχρωμα χαρτιά κάθε είδους για να δείξω τη χαρά μου και τη ψυχολογία μου.
Μήπως ήρθε η στιγμή να δημιουργήσω τα δικά μου χάρτινα ρούχα;
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΟΥ (Β1)
ΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΡΤΙΝΑ...
Αν τα ρούχα μας ήταν χάρτινα
τον κόσμο θα άλλαζαν ξαφνικά
και θα τα έκαναν όλα μαγικά.
Όλη του κόσμου η ομορφιά
θα στόλιζε αυτό το άδειο χαρτί
κάποιο ανοιξιάτικο πρωί.
Μια μέρα με πολλή βροχή
θα διάλεγα πορτοκαλί
να ξεφύγω από το σκοτάδι,
που η μέρα έχει βάλει.
Το καλοκαίρι θα διάλεγα ένα μπλε και άσπρο
για να με παρασύρει στο απέραντο γαλάζιο.
Το χειμώνα ένα κόκκινο
να ξεχωρίζω από το άσπρο,
με τον Άγιο- Βασίλη εγώ να μοιάσω
και στα μικρά παιδιά δώρα να μοιράσω.
Θέλω να φοράω συνεχώς ένα χαρτί με παραμύθια
για να ξεφύγω από την αλήθεια,
να τα διαβάσω και να με αποκοιμίζω
το μυαλό μου με όνειρα να γεμίζω.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΛΙΝΙΑΤΗ (Β1)
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ... ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Μια φορά κι έναν καιρό ένα ζευγάρι παπούτσια βρέθηκε σε ένα ήρεμο δάσος.
Το ένα παπούτσι με το άλλο τσακωνόντουσαν σχεδόν συνέχεια. Οι διαμάχες τους ήταν κάπως έτσι.
-Είσαι άχρηστος! Δεν μπορείς ούτε να τρέξεις!
-Εγώ όμως είμαι πιο καλοσχεδιασμένο και όμορφο παπούτσι από εσένα.
Αυτά και χειρότερα έλεγαν κάθε ημέρα.
Μια ημέρα όμως οι άνθρωποι απήγαγαν το ένα από τα δύο παπούτσια. Τότε το άλλο σκέφτηκε πως κάτι έπρεπε να κάνει. Μάζεψε τους φίλους του τα πέδιλα και τις μπότες για να βοηθήσουν να βρεθεί ο φίλος τους. Έτσι κι έγινε ξεκίνησαν για την πόλη. Καθώς προχωρούσανε είδαν το φίλο τους σε ένα τσαγκαράδικο. Η μπότα αμέσως έριξε από την καπνοδόχο το κορδόνι της , γάντζωσε το παπούτσι και το ανέβασε πάνω προσεκτικά. Έτσι το παπούτσι σώθηκε. Από εκείνη τη στιγμή τα δυο παπούτσια δεν μάλωσαν ποτέ ξανά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΖΑΣ (Β2)
ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
Όλα τα παπούτσια μέσα στην κρύα και σκοτεινή ντουλάπα κοιμόντουσαν. Εκτός από ένα ζευγάρι παλιές κόκκινες γόβες. Κοίταγαν επίμονα την θεόρατη πόρτα που ήταν μπροστά τους και περίμεναν να ανοίξει και ένα χέρι γυναικείο να τις πιάσει και να τις φορέσει.
Οι μέρες περνούσαν η πόρτα δεν άνοιγε, ώσπου, άρχισαν να νοιώθουν ότι είναι άχρηστα. Ένα καινούριο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια ρώτησε τη μια γόβα τι έχει. Εκείνη τότε του είπε « Στάσου να σου πω μια ιστορία και θα καταλάβεις». Το ζευγάρι αθλητικά ενθουσιασμένο φώναξε όλα τα καινούρια παπούτσια γύρω του. «Λοιπόν παιδιά μου» άρχισε εκείνη « πριν πολλά χρόνια, ήμουν σε μια βιτρίνα στο πιο γνωστό κατάστημα παπουτσιών της πόλης μας. Όσες κυρίες πέρναγαν με έβλεπαν και ήθελαν να με αγοράσουν. Όλοι έλεγαν για μένα τι ωραίο που είναι το χρώμα μου και τι ωραίο που είναι το σχήμα μου?.!!! Κάποτε ήρθε μια κυρία στο κατάστημα και ζήτησε το τελευταίο ζευγάρι που ήμαστε εμείς. Μας πήρε και από τότε μας φόραγε με όλα τα καλά της ρούχα?.Ταιριάζαμε, βλέπετε, με όλα. Ώσπου ένα βράδυ της έφεραν ένα ζευγάρι μαύρες γόβες κι εμείς ξεχαστήκαμε !Από πέρσι δεν μας ξανάβαλε. Κατάλαβες τώρα γιατί είμαι στεναχωρημένη;»
Ξαφνικά, ακούστηκε έξω από την ντουλάπα μια φωνή « Μαμά να βάλω τις κόκκινες γόβες;» Και τότε ένα τεράστιο χαμόγελο ήρθε και θρονιάστηκε πάνω στο παραπονεμένο ζευγάρι.
ΣΟΦΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ (Β2)